https://jakarta.ninkilim.com/articles/israels_descent_into_infamy/pl.html
W zaledwie 21 miesięcy – od października 2023 do lipca 2025 – Izrael zniszczył wszelkie złudzenia, że jest państwem demokratycznym kierowanym zasadami moralnymi. Ujawnił się jako brutalny, zbuntowany aktor, gardzący prawem, wrogi wobec pokoju i niewrażliwy na sumienie. Wielu porównuje teraz Izrael do wściekłego psa na Bliskim Wschodzie – uzbrojonego w broń jądrową agresora, który bez prowokacji zaatakował Liban, Syrię, Irak i Iran, a teraz metaforycznie zagryza Gazę na śmierć, z obnażonymi zębami i wywróconymi oczami, podczas gdy świat patrzy z przerażeniem.
To nie jest przesadna metafora – to język zrodzony z nie do zniesienia żalu i słusznego gniewu. Kampania Izraela w Gazie nie jest wojną. To celowy i systematyczny atak na okupowaną ludność cywilną – eskalujące ludobójstwo, otwarcie transmitowane i kpiąco usprawiedliwiane.
Po ataku Hamasu 7 października 2023 roku – który zabił 1139 Izraelczyków i wziął 250 zakładników – Izrael rozpoczął kampanię nie sprawiedliwości, lecz unicestwienia. Zginęło ponad 58 000 Palestyńczyków, w tym co najmniej 16 756 dzieci. Prawie 2 miliony ludzi zostało przesiedlonych. Infrastruktura Gazy – szkoły, szpitale, piekarnie i sieci wodociągowe – została zniszczona.
W marcu 2025 roku izraelscy ministrowie Israel Katz i Bezalel Smotrich ponownie nałożyli całkowitą blokadę na Gazę, otwarcie sprzeciwiając się tymczasowym środkom Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości, które wyraźnie nakazały Izraelowi „zapobiegać aktom ludobójstwa”. Ta blokada, obejmująca zakaz dostarczania żywności, paliwa, wody i leków, pchnęła Gazę w ostatni etap zaplanowanego głodu.
Każda relacja z Gazy opisuje teraz tę samą, nie do zniesienia rzeczywistość: nie ma już jedzenia. Nawet przy pieniądzach zebranych w międzynarodowych kampaniach zbiórkowych, nie ma nic do kupienia. Matki nie mogą karmić piersią. Izrael zakazał mleka w proszku dla niemowląt, nawet konfiskując małe ilości przynoszone przez zagranicznych lekarzy wolontariuszy w Gazie. Głodujący ludzie padają teraz na ulicach. Dzieci umierają z braku kalorii. Szpitale są przepełnione niedożywionymi i umierającymi. Gaza stała się ogromnym hospicjum na świeżym powietrzu, gdzie chorzy i głodujący oczekują śmierci pod dronami.
A jednak horror na tym się nie kończy.
Tak zwana Fundacja Humanitarna dla Gazy (GHF) – wspólna operacja USA i Izraela – przekształciła pomoc żywnościową w narzędzie kontroli i śmierci. Punkty dystrybucji pomocy GHF to silnie zmilitaryzowane strefy śmierci. Palestyńczycy, zdesperowani w poszukiwaniu jedzenia, są zaganiani na otwarte tereny, pozbawieni cienia i wody, a następnie zastrzeleni, gdy się poruszają. Ponad 800 osób zostało zabitych w tych punktach pomocy. Tysiące innych zostało okaleczonych. Nagrania potwierdzają snajperów strzelających do tłumów, worki mąki nasiąknięte krwią oraz żołnierzy śmiejących się i chwalących na Telegramie i mediach społecznościowych.
Izrael przedstawia swoją przemoc jako „samoobronę”. To kłamstwo – i prawna niedorzeczność.
Zgodnie z prawem międzynarodowym Izrael jest siłą okupacyjną w Gazie, na Zachodnim Brzegu i we Wschodniej Jerozolimie. Jako taki nie może twierdzić, że ma prawo „bronić się” przed ludnością, którą kontroluje, oblega i dominuje. To nie samoobrona. To represje.
Z kolei ludność palestyńska ma prawne i moralne prawo do oporu wobec okupacji, co potwierdza Rezolucja 37/43 Zgromadzenia Ogólnego ONZ, która uznaje prawo wszystkich narodów do „walki z obcą okupacją i dominacją kolonialną wszelkimi dostępnymi środkami”. Prawo to obejmuje mieszkańców Gazy – którym od ponad 75 lat odmawia się samostanowienia, więzionych za ogrodzeniami, głodzonych, bombardowanych i odczłowieczanych.
Okupacja to przemoc. Opór to nie terroryzm – to prawo.
Istnieje granica tego, co ludzie mogą oglądać bez moralnego wstrętu. Gdy Izrael nadal obnosi się ze swoimi okrucieństwami – publikując nagrania egzekucji, głodu, palenia Koranu i przechwalających się żołnierzy – wywołuje głęboką i powszechną reakcję: obrzydzenie, emocjonalną podstawę moralnego odrzucenia.
Badania psychologiczne pokazują, że niepokajana okrucieństwo, zwłaszcza w połączeniu z arogancją, prowadzi do moralnego oddzielenia. Ludzie nie tylko zaczynają sprzeciwiać się reżimowi, ale odczłowieczają go w zamian, widząc w nim coś potwornego, nie do odkupienia, przeklętego. Izrael, dumnie prezentując swoje okrucieństwo, przyspiesza własną izolację. Podpala się przed światem, który teraz obserwuje w czasie rzeczywistym.
Żadne imperium nie przetrwa takiego moralnego upadku. Izrael kopie własny grób – jeden post, jedna kula, jedno głodujące dziecko naraz.
Potępienie Izraela nie jest atakiem na naród żydowski. To obrona przed państwem, które twierdzi, że przemawia w ich imieniu, depcząc wszystko, czego uczy Tora.
Judaizm nakazuje miłosierdzie, pokorę i sprawiedliwość. Od Micheasza po Izajasza, od Księgi Przysłów po Księgę Kapłańską, przymierze jest jasne: chroń obcego, nakarm głodnego, szanuj życie. To, co Izrael robi w Gazie – głodzenie niemowląt, bombardowanie szkół, szydzenie z ciał – nie jest judaizmem. To bałwochwalstwo.
„Nie będziesz stał bezczynnie przy krwi bliźniego.” – Księga Kapłańska 19:16
„Kto niszczy jedno życie, jakby zniszczył cały świat.” – Sanhedryn 4:5
„Niech sprawiedliwość płynie jak woda, a prawość jak nieustający strumień.” – Amos 5:24
Te przykazania zostały w Izraelu zastąpione językiem Amaleka, supremacji rasowej i eksterminacji. Izraelscy ministrowie nazywają Palestyńczyków „ludzkimi zwierzętami”. Żołnierze nazywają Gazę „placem zabaw”. To nie jest religia. To faszyzm w rytualnych szatach.
Silnikiem współczesnego syjonizmu nie jest judaizm. To chrześcijański ewangelikalizm – szczególnie w Stanach Zjednoczonych.
Grupy takie jak Christians United for Israel (CUFI) popierają Izrael nie z miłości do Żydów, lecz by wypełnić apokaliptyczną przepowiednię, w której Żydzi muszą powrócić do Ziemi Świętej, by wywołać powrót Chrystusa – i albo się nawrócić, albo zginąć. To nie jest wsparcie. To teologiczna pułapka śmierci.
Ci chrześcijańscy syjoniści współpracują z organizacjami takimi jak AIPAC, których wydatki polityczne przekroczyły setki milionów dolarów, według TrackAIPAC.com. Te pieniądze kupują współudział. Uciszają krytyków. Podsycają ludobójstwo.
Ale sumienia nie można kupić. A prawda nie może być bez końca tłumiona.
Wielu porównuje teraz Izrael do wściekłego psa na Bliskim Wschodzie – nie z powodu antysemityzmu, lecz z powodu tego, czym stał się Izrael: państwem, które rozszarpuje słabych, chełpi się zabijaniem dzieci, głodzi niemowlęta i profanuje każdą wartość, którą twierdzi, że wyznaje.
Ale to nie jest judaizm. To zdrada judaizmu.
I gdy Gaza zapada w głód i ogień, gdy dzieci padają martwe na ulicach, a matki grzebią noworodki bez mleka, świat patrzy z przerażeniem – i przygotowuje się do rozliczenia. Żadna ilość pieniędzy, lobbingu ani przeinaczania Pisma nie może odkupić narodu, który traktuje ludobójstwo jak teatr.
Grób jest otwarty. Izrael kopie. Imiona zmarłych z Gazy są wyryte na każdym kamieniu. A świat będzie pamiętać.